Σε ηλικία τριάντα έξι χρόνων, στην ακμή της καριέρας του ως νευροχειρουργού, ο Πολ Καλανίθι διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα στο τέταρτο στάδιο. Τη μια μέρα ήταν ένας γιατρός που φρόντιζε τους ετοιμοθάνατους και την άλλη ένας ασθενής που έπρεπε να αγωνιστεί για τη ζωή του. Κι έτσι, ξαφνικά, το μέλλον που εκείνος και η γυναίκα του είχαν ονειρευτεί σβήστηκε για πάντα. Το "Όταν η ανάσα γίνεται αέρας" είναι το χρονικό της μεταμόρφωσης του Πολ Καλανίθι από έναν αφελή φοιτητή της ιατρικής που, όπως έγραφε, "ήθελε με πάθος να δώσει απάντηση, δεδομένου ότι όλοι οι οργανισμοί πεθαίνουν, στο τι είναι αυτό που κάνει μια ζωή πλήρη νοήματος" σ’ έναν νευροχειρουργό του Στάνφορντ με ειδίκευση στο πιο καίριο όργανο της ανθρώπινης ταυτότητας, τον εγκέφαλο, και τέλος σ’ έναν ασθενή και νέο πατέρα αντιμέτωπο με την ίδια τη θνητότητά του. Τι δίνει αξία στη ζωή ώστε να τη ζεις σε πείσμα του θανάτου; Τι κάνεις όταν το μέλλον παύει πια να είναι μια σκάλα προς τους στόχους που έχεις θέσει στη ζωή σου και ξεφουσκώνει μέσα σ’ ένα αέναο παρόν; Τι σημαίνει ν’ αποκτάς ένα παιδί, να μεγαλώνεις μια καινούρια ζωή, ενώ μια άλλη, η δική σου, αργοσβήνει;

Ο Πολ Καλανίθι πέθανε τον Μάρτιο του 2015 ενώ έγραφε τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του. Τα λόγια του ζουν σαν ένας οδηγός, σαν ένα δώρο προς όλους εμάς. "Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι, καθώς ερχόμουν αντιμέτωπος με την ίδια μου τη θνητότητα, υπό μία έννοια τίποτα δεν άλλαζε και ταυτόχρονα άλλαζαν τα πάντα" έγραψε. "Έξι λέξεις του Σάμουελ Μπέκετ άρχισαν να επαναλαμβάνονται μέσα στο κεφάλι μου: \'Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω\'".

Το "Όταν η ανάσα γίνεται αέρας" είναι ένας αλησμόνητος, θετικός και αισιόδοξος στοχασμός απέναντι στην πρόκληση της αντιμετώπισης του θανάτου και στη σχέση ανάμεσα στον γιατρό και στον ασθενή, από έναν σπουδαίο συγγραφέα που υπήρξε και τα δύο.